Είναι πολύ μικρός ο αριθμός των ανθρώπων με νόσο σε προχωρημένη κατάσταση ή ανθρώπων κοντά στο τέλος της ζωής που λαμβάνουν ανακουφιστική και παρηγορική φροντίδα, ακόμα και σε χώρες με καλά ανεπτυγμένα συστήματα φροντίδας υγείας, όπως οι χώρες της Ευρώπης, της Αυστραλίας και της Βόρειας Αμερικής. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν από μη ελεγχόμενα συμπτώματα και χωρίς την αναγκαία στήριξη. Ως εκ τούτου, η εκπαίδευση όσων εμπλέκονται στα συστήματα υγείας στην έγκαιρη αναγνώριση των συμπτωμάτων του ασθενή που βρίσκεται σε προχωρημένη νόσο ή στο τέλος της ζωής και στη βελτίωση της παρεχόμενης ολιστικής φροντίδας σε αυτόν είναι επιτακτική.